Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/240

czas nie jadłem, bacznie uważam, w jaki sposób zabierają się do niej inni. I nie chodzi mi o strach przed zblamowaniem się. Po prostu przykre jest uczucie, że się innych razi.
 Kate spojrzała nań z współczuciem.
 — Zapewniam pana, że nie razi pan wcale.
 — Dziękuję pani, ale jeżeli tak jest, to tylko dzięki owej czujności. Przed rokiem, gdy panią widziałem czujność ta była znacznie większa, a co za tym idzie i skrępowanie większe.
 — Więc muszę panu powiedzieć, że na wszystkich moich znajomych wywarł pan nader dodatnie wrażenie. Niech pan będzie przekonany, że ludzie ci nie należą do pobłażliwych i zazwyczaj niechętnie widzą wśród siebie nowe twarze. To też raczej skłonni są do niesprawiedliwej nawet krytyki i ironii, niż do przychylnego ustosunkowania się do osób świeżo poznanych. O panu wszyscy bez wyjątku wyrażali się nader sympatycznie.
 Tyniecki zaczerwienił się:
 — Doprawdy... Jestem głęboko wzruszony... Tym bardziej, że tak bardzo zależało mi na tym.
 — Pan Polaski mówił mi, że powinnam pana częściej ściągać do Warszawy... Oczywiście, jako kuzyna. No, a pani Jolanta nie ukrywa tego, że się pan jej bardzo podoba. Nie mógł pan tego nie zauważyć.
 — I to również jest miłe — powiedział twardym tonem — ale na tym mniej mi zależy.
 — Dlaczego? Pani Jolanta jest bardzo piękna i cieszy się ogromnym powodzeniem.
 — Nie przeczę i życzę jej jeszcze większego.
 — Nie podoba się panu?
 — To nie mój typ — odpowiedział krótko.
 — Mówiła mi dość dużo o panu i wypytywała o pańskie usposobienie.
 Kate zaśmiała się.
 — Pytała też czy pan nie jest żonaty. Ach te kobiety. Ani talent, ani wyjątkowa duchowość, czy umysł nie chroni ich od kobiecości, od skierowania głównego zainteresowania na życie, życie i jeszcze raz życie. Sprawy małżeństw, dzieci, miłości, rozwodów.