Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/241

 — Czy... czy pani pod tym względem uważa siebie za wyjątek? — zapytał po chwili wahania.
 Zamyśliła się:
 — Jeżeli mam być szczera, w pewnym stopniu tak.
 — Nie zajmuje to pani wcale?
 — W każdym razie mniej niż inne kobiety.
 — Nie rozumiem... — zaczął, lecz urwał.
 — Co pan chciał powiedzieć?
 — Ach nic, nic ważnego, a w każdym razie nic przemyślanego i dlatego proszę mi pozwolić nie mówić o tym.
 — Ależ proszę — zaśmiała się — nie uprawiam terroru ani wymuszeń.
 — Nie wątpię, proszę pani.
 Weszli do dużego sklepu, gdzie Kate załatwiła kilka sprawunków.
 — Może pana dziwić — powiedziała gdy znaleźli się znowu na ulicy — że aż tu szłam po te drobiazgi, ale dzięki temu zaoszczędziłam prawie dwa złote.
 — Więc naprawdę tak trudno pani z tym... budżetem? — zapytał, usiłując przybrać ton obojętny.
 — Nie, bynajmniej — zaprzeczyła żywo. — Jest co najmniej wystarczający.
 Dotknięcie drażliwego tematu obojgu sprawiło przykrość. Kate jednak powiedziała:
 — Niech pan przypomni sobie, że zawsze miałam silnie rozwinięty zmysł oszczędzania. Proszę i to wziąć pod uwagę, że nigdy nie byłam zamożna. Przyzwyczaiłam się potrzeby swoje ograniczać do niezbędnego minimum nie gorzej od pana. I na pewno nie jest to dla mnie tragedia.
 — Wiem. Znam panią — powiedział jakby do siebie.
 — Skoro już o tych sprawach mówimy — podjęła przełamując sytuację — obowiązana jestem poinformować w związku z naszą rozmową sprzed roku, że powtórzyłam ją memu mężowi i że o ile wiem, stosuje się do pańskich warunków.
 Świadomie mówiła nieprawdę. Wiedziała przecie, że znowu pozaciągał długi. Wiedziała, a raczej miała prawo domyślać się. Ponieważ jednak przypuszczała, że długi te nie przekraczają