Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/276

 — Zdążymy jeszcze przed podwieczorkiem — powiedział Tyniecki — i mam nadzieję, że przyjedziemy wcześniej niż wiadomość o naszym wypadku dotrze do pałacu.
 — Spodziewam się, że chociażby dotarła, nie powtórzą jej ciotce Matyldzie — odpowiedziała Kate.
 — Na pewno nie.
 — Biedna ciocia. O ile wywnioskowałam z dzisiejszej rozmowy, nie ma nadziei wyleczenia się.
 — Nigdy nie lubiła złudzeń, proszę pani. I tym razem kazała lekarzom powiedzieć sobie ścisłą prawdę.
 — Ale przecie lekarze nie są tak złej myśli?
 — Mówili mi, że muszę być przygotowany na najgorsze ewentualności. Jadąc do Prudów nie przypuszczałem, że może być aż tak źle.
 Po chwili dodał:
 — To, że przyjechałem, zawdzięczam pani.
 — Niech pan nie przypisuje mi tylu zasług, bo stanę się zarozumiała.
 — Zawdzięczam pani znacznie więcej, niż pani sama sądzi.
 — Nie sądzę, by pan mi cokolwiek w ogóle zawdzięczał.
 — Powiem tylko o jednym, o najważniejszym dla mnie — zaczął.
 Przypuszczając, że Roger będzie mówił o odkryciu jego prawdziwego pochodzenia, przerwała:
 — Nie warto o tym wspominać.
 — Przeciwnie... To dzięki pani udało mi się nie zdziczeć, nie schamieć, rozwijać swój umysł.
 Spojrzała nań zdziwiona:
 — Ach, o tym pan myślał! O tych książkach?
 — Tak, o tych książkach, które otworzyły mi świat, które rozbudziły we mnie nowe zainteresowania.
 — Przecie i przed moim zamieszkiwaniem w Prudach brał pan książki z biblioteki.
 — O, tak, dawano mi różne... Dla młodzieży, dydaktyczne, powiastki dla ludu, stare romanse, słowem wszystko dostosowane do poziomu pisarza prowentowego, wszystko, co utrzymywa-