Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/281

jest. Wiem, że pani smakuje ten dekokt. Wczoraj piła pani z takim apetytem. Dwa pucharki wysączyła pani do dna.
 — No, wie pan — udała oburzenie — liczył pan?
 — Cieszyłem się, że pani smakuje.
 — Byłam trochę zziębnięta.
 — O nie. Z pani w ogóle łakomczuch.
 — Ja? Jestem łakoma? — zawołała takim tonem, jakby spotkała ją największa niesprawiedliwość.
 Zaśmiał się i skinął głową:
 — Bardzo.
 — Nie spodziewałam się tego po panu. Tyle mi pan opowiada o moich rzekomych wartościach duchowych i nagle łakomstwo. Coś tak obrzydliwego jak łakomstwo!
 — O, bynajmniej. Jedno nie przeszkadza drugiemu. Żarłoczność nie jest pociągająca, natomiast łakomstwo może być pełne wdzięku.
 — Nie osłodzi mi pan tej pigułki — zrobiła zaciętą minę.
 — Łakomstwo bywa bardzo, że tak powiem, apetyczne. Zawsze z prawdziwą przyjemnością przyglądam się pani przy stole. Przy daniach, które pani szczególniej lubi, jest pani tak zaabsorbowana jedzeniem, tak... oszołomiona wrażeniami podniebienia, że kosztuje panią sporo wysiłku udział w ogólnej rozmowie.
 — Jest pan okropnym potwarcą i pokpiwa pan ze mnie — powiedziała rumieniąc się, lecz trochę już rozbawiona.
 — Ależ nie, to jest zachwycające!
 — Co za perfidia! Teraz rozumiem! Kazał pan umyślnie na obiad i na kolację dać to, co najbardziej lubię, by sobie urządzić widowisko z mego apetytu.
 — Ach, więc zauważyła pani?
 — Zauważyłam i wiem teraz, co o tym sądzić. A tego wina nie tknę.
 — Na pewno?
 — Muszę pana jakoś ukarać.
 Potrząsnął głową:
 — Ta kara byłaby za ciężka... dla pani. Czuje pani, jak to znakomicie pachnie?