Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/292

 — Pozwolę sobie dziś znowu zrobić u pani seans literacki. Przyniosłem coś i chciałbym przeczytać.
 — Napisał pan pierwszy rozdział nowej powieści?
 — Nie, pani Kate. To coś innego.
 — Tajemnica? — zainteresował się Gogo.
 — Prawie.
 Podali kawę, gdy przyszedł Chochla. Od progu już zaczął mówić o swoim tryptyku dla ratusza w Gdyni i o tym, że dostanie zań order. Minister Parkowski zachwycał się nim przez dwie godziny.
 — Przydzielamy ci taką samą porcję — zastrzegł się Polaski — możesz o tym gadać dwie godziny, ale ani minuty dłużej.
 Czas ten skrócił się jednak do dwudziestu minut, gdyż zjawił się Tukałło z Jolantą, wkrótce po nich Kuczymiński, potem Drozd i Strąkowski.
 Drozd zaczął tłumaczyć technikę plagiatu w muzyce, wyjaśniając, że cały dowcip polega na zastępowaniu jednych dźwięków drugimi. Tukałło, który odznaczał się dużą muzykalnością, nie cierpiał jednak gdy o muzyce mówiono i dlatego przerwał Drozdowi:
 — Znałem jednego człowieka nudniejszego od ciebie. Nazywał się Koticzka. Przychodził do pewnej kawiarenki w Krakowie, gdzie zbierali się dość ciekawi ludzie. W ciągu tygodnia wszystkich wypłoszył. Czy wiesz w jaki sposób?
 — Domyślam się. Zachęcał cię do mówienia.
 — Nonsens — niedbałym ruchem poprawił swój wspaniały krawat Tukałło — nonsens! Mnie nigdy nie trzeba zachęcać do mówienia. Ów Koticzka był chemikiem w fabryce perfum i usiłował nam wytłumaczyć, jak pachną perfumy dziś właśnie przezeń skomponowane. Myślę, że to nie było mniej trudne niż twoja mania paplania o muzyce. Stawiam trzy puste butelki przeciw willi na Rivierze, że któregoś dnia opowiesz nam swoją Trzecią symfonię, która poczynając od tej daty będzie się w historii muzyki nazywała Ostatnią symfonią Drozda, gdyż cię w trakcie opowiadania zamorduję i wyrzucę za drzwi twego trupa, dającego słabe oznaki życia.