Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/305

 — Każdy tak może powiedzieć.
 — Nie każdy, ale właśnie ja. Przed innymi ludźmi są zawsze jakieś nadzieje. Ja nie mam żadnych. Przeciwnie, ja wiem, że nic na korzyść zmienić się nie może w moim życiu. Spadek żaden mnie nie czeka. Może się tylko pogorszyć.
 Kate wzruszyła ramionami:
 — Zapominasz o jednej rzeczy: można pracować.
 — Nonsens. Nie jestem stworzony do pracy.
 Kate umilkła. Wiedziała, że wszelkie namowy byłyby rzucaniem grochu o ścianę. Minął już dawno ten okres, gdy nawiedzały go porywy słomianej energii.
 Po pierwszej wizycie komornika Kate natomiast sama postanowiła wziąć jakąś pracę. Dzięki uprzejmości Kuczymińskiego zwrócił się do niej jeden z domów wydawniczych z propozycją załatwiania korespondencji w językach obcych. Pracy miało być stosunkowo niewiele. Trzy razy w tygodniu miała po kilka godzin przesiadywać w biurze, pobierając za to sto pięćdziesiąt złotych miesięcznie.
 Gdy wróciła do domu z gotową umową i zakomunikowała mężowi, że od pierwszego obejmuje posadę, oburzył się:
 — Posadę?... Moja żona posadę?!... Tego jeszcze brakowało. Nigdy się na to nie zgodzę.
 — Nie rozumiem dlaczego? Zawsze narzekasz na brak pieniędzy.
 — Ale nie chcę ich mieć kosztem deklasowania się ostatecznego. Stać mnie na to, by moja żona nie pracowała.
 Uśmiechnęła się smutno:
 — Stać cię?
 — Tak! — krzyknął. — I zabraniem ci w ogóle myśleć o jakimś biurze.
 — Używasz zbyt jaskrawych słów, mój drogi.
 — Są jeszcze za blade — irytował się. — Oczywiście, możesz mego zakazu nie usłuchać, ale wiedz, że znajdę sposób, by ci tej posady nie dano.
 — To już za późno — odpowiedziała spokojnie. — Właśnie przed godziną podpisałam umowę.