Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/307

 Kate wzruszyła ramionami:
 — Przypuszczam, że moja sytuacja towarzyska również.
 Gogo zaczerwienił się:
 — Bardzoś wytwornie zaaplikowała mi tę szpileczkę. Cóż. uzasadnione rozróżnienie twojej sytuacji i mojej. Naturalnie.
 — Drażliwość zupełnie nieuzasadniona. Nie myślałam o żadnym rozróżnieniu.
 — Tak, czy owak — zmarszczył brwi Gogo — będę ci bardzo obowiązany, jeżeli na przyszłość zechcesz się liczyć z faktem mego istnienia i zdobędziesz się na tyle lojalności, by uprzedzać mnie o takich twoich zamiarach, które muszą i mnie dotyczyć, jako twego męża. A do tego wydawcy jeszcze dzisiaj zadzwonię i wyjaśnię mu, że był to tylko twój kaprys, że nudziłaś się, czy coś w tym rodzaju.
 — Wołałabym dotrzymać umowy.
 — Nie, Kate. To jest niemożliwe. Absolutnie niemożliwe. Jeżeli oni zechcą odszkodowania, to zapłacę, ale nie możesz pracować.
 Kate już więcej nie wracała do tego tematu.
 Pewnego popołudnia, gdy Kate była z wizytą u siostry Załuckiego, a Tyniecki wybierał się na Saską Kępę, zabrał się z nim i Gogo, by obejrzeć urządzenie willi.
 — Dlaczego właściwie nie sprowadza pan samochodu do Warszawy? — zapytał Gogo, gdy wsiedli do taksówki.
 — Nie jest mi potrzebny — powiedział Tyniecki. — Lubię chodzić, prowadzić wozu nie umiem. Zresztą w nabytej przeze mnie willi nie ma garażu.
 Nie byli ze sobą tak blisko, by Gogo mógł sobie pozwolić na wyrażenie szczerej opinii o postępowaniu Rogera. Zaryzykował jednak zdanie:
 — Jest pan chyba najoszczędniejszym człowiekiem w Polsce.
 — Nie zabiegam o ten zaszczyt.
 — Przy pańskich dochodach i przy pańskich wydatkach odłoży pan miliony.
 Tyniecki uśmiechnął się:
 — Nie zależy mi na tym.