Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/310

Polaski, który świeżo wrócił z Krakowa, opowiadał złośliwe plotki o tamtejszym światku literackim. Wszyscy już porządnie mieli w czubach.
 Nastrój jednak nie udzielił się wszystkim. Gogo na próżno usiłował zamaskować swój stan psychiczny konwencjonalnymi uśmiechami.
 — Co ci jest? — zapytał go obojętnie Drozd.
 — Nic mi nie jest. Tak, jakoś nie czuję się dziś w sosie.
 — Więc się urżnij — poradził przez stół hrabia Czumski.
 — Staram się — odpowiedział Gogo, wypróżniając nowy kieliszek.
 Lecz i upić się nie mógł, chociaż pił bez umiaru. Dopiero w „Moulin Rouge“, dokąd przenieśli się po północy, zaczął odczuwać skutki alkoholu. Zatoczył się i omal nie wywrócił stolika. Mózg jednak pozostał trzeźwy przynajmniej o tyle, że nie mógł pozbyć się huczących w nim myśli. I tak już było do rana. Zmienili jeszcze trzy lokale, a na zakończenie Irwing, Załucki i Gogo pojechali do karczmy za miasto.
 Gdy wracał do domu, zegarek wskazywał dziewiątą. Mieszkanie było posprzątane, wszystkie okna otwarte, pokoje pełne słońca. Kate w swojej sypialni siedziała przy sekretarzyku i coś rysowała.
 Stanął w progu i zapytał:
 — Czy jest piwo w domu?
 — Owszem — odwróciła się doń — czy kazać ci podać?
 Miała na sobie czarną wełnianą sukienkę z białym wąskim kołnierzykiem, osłaniającym szyję. Wyglądała czysto, schludnie i zimno, jak zakonnica.
 — Cóż to tak charakteryzujesz się na klasztor? — uśmiechnął się sarkastycznie. — Czy po to, by pognębić moralnie męża, który nie godzien jest rozwiązać rzemyka?... Co?...
 — Zaraz przyniosą ci piwo — wstała Kate.
 — Poczekaj. Nic pilnego. Cóż to rysujesz?
 — To jest projekt rozplanowania ogródka.
 — Jakiego ogródka?
 — Przy willi pana Tynieckiego — odpowiedziała i chciała schować rysunek, lecz Gogo wyrwał go jej z ręki.