Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/321

 — O kim pani mówi? — szczerze zdziwił się Tyniecki.
 — O Gogu.
 — Dlaczego?
 — No, wie pan! Posądzałam pana o większą przenikliwość.
 Tyniecki zastanowił się i potrząsnął głową:
 — Wybaczy pani, ale w dalszym ciągu nic nie rozumiem
 — Jakto — oburzyła się — czy pan uwierzył w tę bajeczkę z firankami?
 — Czy to znaczy, że... — zaczął zmienionym głosem.
 — Znaczy, że to bydlę, Gogo, ją bił.
 Zapanowało milczenie. Po dłuższej pauzie Roger odezwał się głucho: — Nie mogę uwierzyć. To było by zbyt potworne.
 — Więc zapewniam pana. Widziałam jego oczy, gdy o tym mówiono.
 — Ale przecie są w najlepszej zgodzie.
 Zaśmiała się:
 — Ach ci mężczyźni! Wasz zmysł spostrzegawczy i zdolność wyczuwania nastroju!...
 — Rozmawiali ze sobą — usprawiedliwiał się Tyniecki. — Uśmiechali się do siebie.
 — Tak, ale jak?... O, mnie nie tak łatwo wyprowadzić w pole. Przysięgnę, że ją bił.
 — To niemożliwe, to zupełnie niemożliwe — głos mu drżał. — Niech się pani zastanowi, jak ją można uderzyć?... I za co?... Dlaczego?... W jakich okolicznościach?...
 — Ach, mój Boże — wzruszyła ramionami. — Nie jestem wszechwiedząca. Przypuszczam, że po prostu wrócił pijany i chciał, by mu się oddała, a ona widocznie broniła się. Kobieta może siebie zmusić do uległości nawet wobec wstrętnego dla siebie mężczyzny. Jestem przekonana, że Gogo od dawna wywołuje w niej wstręt. Ale tym razem, jak myślę, było to już zbyt obrzydliwe. I wtedy ją zbił.
 Szli dłuższy czas w milczeniu. Nagle Tyniecki zatrzymał się:
 — Bardzo panią przepraszam, ale... czy nie zgodziłaby się pani odłożyć te dekoracje na jutro lub na inny dzień?
 — Dobrze, panie Rogerze. Nie robi mi to żadnej różnicy.