Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/322

A przyznam się panu, że i ja nie jestem usposobiona teraz do oglądania arcydzieł tego nieszczęsnego pacykarza.
 Zdjął kapelusz. Podała mu rękę:
 — Do widzenia.
 — Jeszcze raz przepraszam panią.
 — Nie ma za co — przytrzymała jego dłoń. — Ale mam pewien projekt. Niech pan odprowadzi mnie i zostanie u mnie na herbacie. Nie zmuszam i nawet nie namawiam, jeżeli nie leży to w pańskim nastroju... Ale zdaje mi się, że nie zmęczy pana moja obecność. Porozmawiamy...
 — Bardzo pani dziękuję — zaczął — ale nie sądzę, bym potrafił być zabawny.
 — Zawsze lubię pana towarzystwo. Przecież oboje nic nie mamy do roboty. Chodźmy.
 Zawrócili w stronę domu Jolanty. Nie mówili wiele. Gdy znaleźli się w pracowni, odezwała się:
 — Mam dla pana zajęcie. Niech pan rozpali ogień na kominku, a ja tymczasem przygotuję herbatę.
 Krzątała się w sąsiednim pokoju. Wkrótce przysunęła do kominka niski stolik i ustawiła na nim dwa nakrycia.
 — Będziemy mieli prawie małżeńską kolację — zażartowała. — Skromnie i w złych humorach. Wie pan co?... Napijemy się czegoś mocniejszego. Obojgu nam dobrze to zrobi.
 — Z przyjemnością, proszę pani.
 Przy czwartym, czy piątym kieliszku, Jolanta powiedziała:
 — Niech pan ją ratuje.
 Drgnął i zmarszczył brwi:
 — Ja?... Dlaczego ja?...
 — Bo pan ją kocha.
 Zrobił ręką taki ruch, jakby chciał zaprzeczyć, lecz nie powiedział ani słowa. Odezwał się po dłuższym dopiero milczeniu:
 — Czy pani pozwoliłaby wtrącać się do swego życia każdemu, kto w pani się kocha?
 — Źle pan stawia kwestię.
 — Nie. Stawiam ją zupełnie trzeźwo. Jednostronne uczucia nie dają żadnego tytułu, żadnego prawa do jakiejkolwiek interwencji.