Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/340

 — Gotowa jestem założyć się, że już od dawna wszystko to pan uplanował.
 — Nic nie ostoi się przed pani przenikliwością — przyznał.
 — I dlatego tak pan śpieszył, by do wtorku urządzić willę.
 — Zgadza się — wybuchnął śmiechem. — Jestem zdemaskowany.
 Istotnie od kilku tygodni ułożył sobie ten projekt. W projekcie tym był jeszcze jeden i w dodatku najważniejszy punkt, ale tego już Kate nie domyślała się.
 We wtorek po południu na herbatę przyszli jak zwykle Tukałło i Polaski, a później Strąkowski i Jolanta. Głównym tematem rozmów była oczywiście, premiera Tynieckiego, na którą wybierali się wszyscy.
 Gdy przed ósmą zabierali się do wyjścia, Gogo, widząc że Kate zostaje, zapytał:
 — Czy nie idziesz do teatru?
 — Nie — odpowiedziała krótko.
 — Sądzę, że Tynieckiemu będzie przykro — zauważył nieśmiało.
 — Dlaczego nie chce pani być na premierze? — zaniepokoiła się Jolanta.
 — Widziałam próbę generalną — wymijająco powiedziała Kate.
 — Ależ Tynieckiemu oczywiście będzie przykro.
 — Ach, czyż obecność lub nieobecność jednej osoby wśród tysiąca innych można zauważyć — wzruszyła lekko ramionami.
 — W tym się musi kryć jakaś tajemnica — orzekła Jolanta. Niech pani powie, Kate, dlaczego nie idzie pani?
 — Przecie pani sama mówi — zareplikowała Kate — że to tajemnica.
 Jolanta jednak jeszcze nie dała za wygraną i żegnając się z Kate zapytała półgłosem:
 — Pokłóciliście się?
 — Z kim?
 — No z Tynieckim.
 Kate zaśmiała się: