Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/350

 — Mniejsza o to. Powiem ci tylko, że nie naraziłam twego nazwiska i że nie zdradziłam cię. Jeżeli ci to nie wystarcza, nic już na to poradzić nie mogę i po raz trzeci proszę cię zostaw mnie samą.
 Chwycił się oburącz za włosy i zajęczał:
 — Ach żebym mógł ci wierzyć, żebym mógł!...
 — To już tylko twoja sprawa — powiedziała obojętnie.
 — Nie, nie, byłbym naiwnym głupcem, jednym z tego legionu śmiesznych mężów, którym przyprawiono rogi. Nie mogę ci wierzyć.
 Ponuro się w nią wpatrywał. Nie dość, że go zdradza, ale wyzyskuje teraz swoją przewagę nad nim. Z zimnym okrucieństwem, umyślnie, chce go utrzymać w udręce podejrzeń.
 — Jakaż ona jest zła, jak bardzo zła, mściwa i okrutna — myślał.
 Spojrzał na nią znowu i nie panując nad sobą powiedział:
 — Ja cię zabiję.
 Spodziewał się dojrzeć w jej oczach strach, spodziewał się, że Kate zwróci się przynajmniej do drzwi z zamiarem ucieczki, ona jednak spokojnie usiadła przed toaletą i poprawiając grzebieniem włosy odezwała się niezmąconym głosem:
 — Wierzaj mi Gogo, że było by mi to na pewno łatwiej znieść, niż twoje krzyki i wszystkie te wulgarności, na które jestem skazana, mieszkając z tobą pod jednym dachem.
 — Kate! — jęknął. — Dlaczego mnie nienawidzisz!
 — Mylisz się, to nie jest nienawiść. Gardzę tobą i brzydzę się tobą.
 Milczał przez dłuższą chwilę, a potem zapytał posępnie:
 — A jego... jego kochasz?...
 — Wybacz, ale zadajesz pytania, do jakich mógłby być upoważniony w wyjątkowych wypadkach ktoś bardzo bliski, ktoś najbliższy, nie zaś, ty, który jesteś i pozostaniesz dla mnie najdalszym człowiekiem na ziemi.
 — Czy dobrze przemyślałaś swoje słowa?
 — Niewątpliwie.
 — Oznacza to, że nie może być mowy o naprawieniu naszego życia?