Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/357

Ale stanowczo prosi, by pan się nie trudził. Pani nikogo nie przyjmuje.
 — Proszę pani życzyć zdrowia. Zadzwonię jutro — oświadczył po krótkim wahaniu.
 Nie upłynęła jednak godzina, gdy zatelefonował ponownie:
 — Czy pan jest w domu? — zapytał.
 — Owszem, jest.
 — Poproszę. Tu Tyniecki.
 Głos Goga zabrzmiał cicho i posępnie:
 — Dzień dobry panu. Mam do pana prośbę. Czy rozporządzałby pan godziną czasu? Chciałem z panem pomówić o sprawach ważnych dla nas obu.
 Gogo odpowiedział nie od razu.
 — Oczywiście służę panu. Byłbym mu jednak wdzięczny, gdyby tę rozmowę można było odłożyć na inny dzień.
 — Jeżeli jednak może pan spotkać się ze mną dzisiaj, byłbym bardzo zobowiązany — nastawał Tyniecki.
 — Niezmiernie mi przykro... — zawahał się Gogo. — Ale ostatecznie, jeżeli to jest konieczne...
 — Dziękuję panu. Zatem o której i gdzie?
 Gogo podał godzinę siódmą i adres małej cukierenki na Wilczej.
 Umyślnie wyznaczył odległą godzinę, gdyż miał jeszcze nadzieję porozumienia się przed tym z Kate. Domyślił się naturalnie o czym Tyniecki chce z nim mówić. Przewidywał, że usłyszy propozycję rozwodu, jako warunek dalszego wypłacania renty. Przygotowany był na to: odrzuci propozycję z całą stanowczością. Układał już sobie w myśli odpowiedzi:
 — Nie, panie hrabio. Omylił się pan, posądzając mnie o podłość. Nie chcę dać moralnej kwalifikacji dla określenia takiego postawienia sprawy. Jakiekolwiek pobudki panem kierują, nie usprawiedliwia to, moim zdaniem, próby osiągnięcia celu przy pomocy tego rodzaju gróźb.
 Albo jeszcze ostrzej i jeszcze szlachetniej:
 — Pańskie ultimatum, panie hrabio, przekracza granice moich pojęć moralnych. Czyż naprawdę nie uważa mnie pan za dżentelmena, skoro mógł pan przypuścić, że groźbą odebra-