Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/368

nie zostawało mi nic innego, jak wstydzić się swego nieszczęsnego człowieczeństwa.
 Tyniecki zmierzył go chłodnym spojrzeniem. Chciałby mu powiedzieć, co sądzi o jego człowieczeństwie, lecz powstrzymał się i zapytał:
 — Więc jakże? Przyjmuje pan moją propozycję?
 Gogo zasępił się znowu:
 — Nie mogę... Nie, nie mogę — wyrzucił z siebie.
 — Nie może pan? — bez zdziwienia skonstatował Tyniecki. — Ha, to trudno.
 Zadzwonił na kelnera.
 Gogo zrobił niecierpliwy ruch ręką:
 — Nie mogę się od razu zdecydować — poprawił. — Przecież pan sam rozumie, że w sprawach tak ważnych... A pan wymaga ode mnie natychmiastowej odpowiedzi.
 — Ile chce pan mieć czasu do namysłu?
 — No nie wiem. W każdym razie muszę spokojnie wszystko rozważyć, muszę zastanowić się nad wszystkimi okolicznościami... Chociażby taka rzecz: co o tym ludzie powiedzą?... Ludzie lubią wszystko symplifikować. Gotowi orzec, że po prostu sprzedałem żonę!
 Tyniecki zaprzeczył ruchem głowy:
 — Nic nie orzekną, bo o niczym się nie dowiedzą.
 — Gwarantuje mi pan dyskrecję?
 — Absolutną.
 — To znaczy, że również nie dowie się o tym i... Kate.
 — Oczywiście.
 Gogo ożywił się:
 — Da mi pan na to słowo honoru?
 Tyniecki uśmiechnął się blado.
 — Nie, panie. Słowa honoru nie dam panu. Musi panu wystarczyć moje zwykłe zapewnienie.
 — Czy mam to uważać za obrazę? — poczerwieniał Gogo.
 — Bynajmniej. Załatwiamy, jak pan to określił, transakcję handlową i na obrazę miejsca tu nie ma.
 Gogo przygryzł wargi, a Tyniecki ciągnął: