Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/71

 — Owszem, przewidywałam to. Byłam na to zupełnie przygotowana.
 — I czy pani sądzi, że on potrafi zarobić na życie dla pani i dla siebie?... Może dostanie jakąś posadkę, ale takie grosze...
 Kate spojrzała mu w oczy:
 — Ja też mogę pracować... Dawać lekcje, pisać na maszynie...
 — Pani? — zawołał z oburzeniem.
 — A czy pan uważa mnie za próżniaka? Lubię pracować. Zresztą po co mam przedwcześnie zaprzątać sobie tym głowę.
 — Pani popełnia...
 Chciał powiedzieć „szaleństwo“, lecz opamiętał się i bąknął:
 — Proszę mi wybaczyć...
 Skłonił się i prędko wyszedł.
 Cały dzień spędził w swoim pokoiku leżąc bezczynnie.
 Wieczorem wstał i poszedł na koniec parku do pawilonu, gdzie mieszkał administrator, pan Ziembiński. Nie zastał go w domu i czekał na ganku prawie godzinę. Było już ciemnawo gdy zjawił się.
 — A któż tam? — zapytał. — A to pan Maciek? Czegóż tam?
 — Dobry wieczór panu administratorowi.
 — Dobry wieczór, dobry wieczór, no co tam? O co tam chodzi?
 — Ja w prywatnej sprawie.
 — W prywatnej, w prywatnej, no to gadaj z czym tam?
 — Chciałem pana administratora zapytać, bo nie znam się na tym: ile trzeba miesięcznie pieniędzy, żeby żyć w dużym mieście, ale żyć zamożnie, żeby niczego nie brakowało. Tak na przykład jak pan administrator?
 — Co? Co?... Na loterii pan wygrałeś?
 — Nie — zaśmiał się Maciej. — To nie o mnie chodzi.
 — Pytasz ile?... Hm... To zależy, jak tam... Hm.., No, powiedzmy, półtora tysiąca miesięcznie.
 — A jeżeli małżeństwo?