Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/77

być natrętem. Lękam się tylko, że hałas mego warsztatu pracy będzie państwu przeszkadzał. Mamy pokoje na tym samym korytarzu.
 — Nie myślałam, że pan swoje rzeczy pisze na maszynie — powiedziała z wyraźną intencją podtrzymania rozmowy.
 — Tak, proszę pani, najczęściej na maszynie i dlatego mają styl tak suchy. Widzę, że nie udało by mi się zachować incognito.
 — O tak poznaliśmy pana od razu — skinęła głową. — Chociaż na fotografiach wygląda pan nieco inaczej.
 — Młodziej! — poprawił. — Nie widać na nich mojej siwizny.
 — Nie sądzę, by siwizna na skroniach postarzała mężczyznę. Mój mąż na przykład marzy o niej. A co dotyczy stylu pańskich dzieł, wydaje mi się, iż raczej wyróżnia się nadmiarem soczystości.
 — Boję się tylko — zaśmiał się — że w tej soczystości widzi pani nadmiar.. wody.
 — O nie. Są pełne krwi. Ich soki są nasycone masą jakichś ostrych soli i stężonych trucizn. Są bardzo esencjonalne, jeżeli można tak powiedzieć.
 — Dziękuję pani za pochwałę, jeżeli miało to być pochwałą.
 Zawahała się i odpowiedziała uprzejmie:
 — Bardzo wysoko cenię wartość pańskich dzieł i ich poziom.
 — Wyciągnąłbym rękę po tę wiązankę kwiatów, ale przeczuwam. że natrafiłbym na ciernie.
 Zaśmiała się:
 — Zgadł pan. Chociaż wątpię czy mogłyby pana zranić.
 — Każdą krytykę przyjmuję z wdzięcznością.
 — Tu nie może być mowy o krytyce — zaoponowała. — Nigdy nie ośmieliłabym się. Chodzi o rzecz tak błahą, jak moje osobiste upodobania. Ale nie chcę pana do siebie zrażać, od samego początku. Przypuszczam, że będziemy jeszcze mieli sposobność pomówienia o tym obszerniej?