Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/109

 — Oczywiście, mój drogi, tak głupia nie jestem. Jeżeli nie utrzymuje stosunków, to znaczy, że musiała je zerwać. Ale dlaczego?
 Ksawery poruszył się niecierpliwie:
 — Mieli jej za złe, że wstąpiła na scenę.
 — Ach tak? — ucieszyła się pani Aldona — Więc to jacyś porządni ludzie. W mieszczaństwie też się to zdarza. No, powiedz, co?... Przemysł, kupiectwo?... Nie rób tajemnicy! Jesteś śmieszny z tą skrytością.
 Ksawery wstał i upewniwszy się, że nikt nie podsłuchuje pod drzwiami, powiedział:
 — Ojciec Magdy jest... kupcem, tak, kupcem mięsnym.
 — Mięsnym?... Co ty mówisz?! To znaczy?...
 — No, tak — rozłożył ręce. — Nic na to nie poradzę. Jest rzeźnikiem.
 Wykrztusił to z siebie z najwyższym trudem. Wstydził się teraz spojrzeć matce w oczy i odwrócił się do okna.
 — Jest bogatym, bardzo bogatym rzeźnikiem. Jednym z najbogatszych w Warszawie — dodał tonem usprawiedliwienia.
 — To okropne — jęknęła pani Aldona.
 — Ja myślę — wybuchnął.
 — Synu drogi! — rzuciła mu się na szyję.
 — Niechże mama mnie puści...
 — Biedaku!
 — Mamo! Uprzedzam cię, że żadnych perswazyj...
 — Ależ ja — przerwała — nic nie mówię, synku drogi. Tylko wyobrażam sobie, jak ci z tem musi być ciężko... Córka rzeźnika! Boże!...
 Z całej siły ścisnął jej rękę: