Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/110

 — Ciszej! Ciszej! Mama jeszcze gotowa przez megafon zawiadomić o tem wszystkich.
 — I tak przecie dowiedzą się. Takie rzeczy nie dają się ukryć.
 — A mama cieszy się z tego.
 Pani Aldona wzruszyła ramionami:
 — Ja płakać nie będę. Wiesz dobrze, że przedewszystkiem myślę o twojem szczęściu. Ale okolica! No!
 — Więc co robić?... — załamał ręce.
 — Czy ja wiem?... Skandal będzie kolosalny. Wystarczy sama nasza kochana rodzinka. No!
 — Więc trudno. W oczy mi nikt słowa nie powie, a co będzie za plecami, to już mniejsza o to. Zresztą, droga mamo, kiedy wujo Tomasz żenił się z żydówką, też musiał być skandal, a jednak rozeszło się i dziś najlepsze towarzystwo bywa u nich.
 — No tak, ale stary Goldblum już sam należał do towarzystwa. No, i za córkę dał dwa miljony rubli.
 Ksawery żachnął się:
 — A kto potrzebuje wiedzieć, że ja za Magdą nie dostaję grubych pieniędzy?
 Pani Aldona osłupiała:
 — Jakto nie dostajesz?
 — No, bo nie dostaję.
 — Nie?
 — Powiedziałem. Ani grosza.
 Pani Aldona szeroko otworzyła oczy i nagle wybuchła:
 — Chyba oszalałeś!?
 — Może i oszalałem.
 — Ani grosza? Mówisz przecie, że ten rzeźnik jest bogaty.