Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/114

 — Nic jej nie można zarzucić — raz po raz powtarzał sobie w duchu Ksawery.
 Nawet przy pani Aldonie wyglądała rasowo, a zachowywała się dystyngowanie, niczem dama z najlepszego towarzystwa.
 — Byłaś świetna, bardzo ci dziękuję — powiedział jej Ksawery, odprowadzając ją na górę. — Masz doskonale manjery.
 — Jestem aktorką — zaśmiała się. — Poprostu zachowałam się tak, jakbym grała na scenie narzeczoną hrabiego.
 — Nie wspominaj już o tej scenie, o rolach, o tem wszystkiem — skrzywił się.
 — Już dobrze, dobrze...
 — A jutro rano pokażę ci całe gopodarstwo, park i inne rzeczy. Dobranoc, dobranoc, kochanie... Niech ci się dobrze śpi pod dachem twego domu.
 Zarzuciła mu ręce na szyję i powiedziała trochę ni w pięć ni w dziewięć:
 — Ty pomimo wszystko jesteś jednak dobrym chłopcem.
 Wstali wcześnie i rozpoczęli obchód gospodarstwa. Wszędzie wrzała już praca, a służba widocznie wiedziała już o przyjeździe narzeczonej dziedzica, gdyż nie ograniczała się do zwykłych powitań, lecz przyglądała się długo przyszłej pani.
 Zabudowania folwarczne, gorzelnia, młyn, obory i przejażdżka linijką po polach zajęły im czas do drugiego śniadania. Później oglądali pałac i Ksawery nie posiadał się z radości, widząc, że Magda jest wszystkiem zachwycona.
 W obawie, by ktoś z domowników nie pozwolił sobie na jakąkolwiek nieuprzejmość w stosunku do Magdy,