Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/126

 Magda chciała pocałować ją na powitanie w rękę, lecz pani Aldona zasłoniła się:
 — O nie, niechże mnie pani nie postarza!... Pozwoli pani, że usiądę?
 — Ależ proszę — podsunęła jej Magda najwygodniejszy fotel.
 — Przepraszam — ciągnęła pani Aldona, zdejmując rękawiczki i zapalając papierosa — przepraszam, że nie uprzedziłam pani o mojej wizycie. Zamiar przyjazdu do Warszawy powzięłam dość nagle. I to w związku z pani listem.
 — Z moim listem?... — uśmiechnęła się Magda, starając się opanować niepokój.
 — Tak. Dziękuję pani za życzenia. Bardzo to miło z pani strony. Czy... Czy mój syn ma dziś przyjechać? Pani napewno wie...
 — Wery?... Dziś, chyba nie.
 — O, to doskonale. Będziemy miały czas pomówić o różnych rzeczach. Pani kocha mego syna?
 — Tak, proszę pani.
 — Nie dziwię się — z uznaniem przytaknęła pani Aldona. — Wcale się nie dziwię. Chłop, jak dąb. Bary takie, w biodrach wąski, a te oczy!... To się nazywa mężczyzna. Czasami żałuję, że jestem jego matką. W przeciwnym razie dla takiego mężczyzny straciłabym głowę i dużo ponadto... Cha... cha... cha...
 Śmiała się głośno i szeroko, nie spostrzegając zdumienia Magdy.
 — Przyzna mi pani rację — mówiła dalej. — W dzisiejszych czasach coraz mniej takich mężczyzn, mężczyzn, że no!
 Słowo „mężczyzn“ wymawiała tak soczyście i z takim smakiem, że Magda aż zarumieniła się.