Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/170

pożegnania. Ksawery, czerwony i zdenerwowany, robił dobrą minę. Pan Tomasz obojętnie manipulował monoklem.
 Wtem odezwała się nieśmiało pani Halina:
 — A możebyście... może zostalibyście na podwieczorku?...
 Wszyscy spojrzeli na nią, zdumieni tym przejawem odwagi, a panna Klementyna powiedziała:
 — Naturalnie, jeżeli nie śpieszycie do domu...
 — Bardzo dziękuję cioci — zapewnił Ksawery — ale musimy koniecznie jechać.
 — Przyjedzie pani? — zapytała panna Klementyna, żegnając się z Magdą.
 — Jeżeli pani pozwoli...
 — Proszę.
 Do przedpokoju nikt ich nie odprowadził. Wyszli prędko i zajęli miejsce w powozie. Gdy konie ruszyły i minęły bramę, Ksawery zdjął kapelusz i wytarł chusteczką czoło:
 — Nie, Magduś — powiedział zmęczonym głosem — to było całkiem niepotrzebne.
 — Co? — zapytała spokojnie.
 — Jakto co? Zachowałaś się tak wojowniczo, jakby zależało ci na tem, by do reszty popsuć moje stosunki z Radzieńcem.
 — Ach, Wery, więc miałam słuchać tych uszczypliwości i może jeszcze uśmiechać się słodko?... Wiesz!... Mówiła do mnie, jak do jakiejś służącej...
 — Ciszej — ścisnął ją za przegub ręki — stangret słyszy.
 Ale Magda była wzburzona:
 — Serce się krajało, gdy się widziało tę biedną panią