Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/197

 — Dobry wieczór, panie Edmundzie. Nie poznaje mnie pan?
 Kamionka cofnął się:
 — Panna Magdalena... Pani Magdalena — poprawił się — Proszę... Przepraszam bardzo...
 Weszła za nim. Był w marynarce, bez kołnierzyka i krawata. Na ich miejscu świeciła się złocona główka spinki. Utył bardzo, przez prawy policzek biegła szeroka różowa blizna.
 — Przepraszam bardzo — jąkał się. — Nie spodziewaliśmy się...
 — Dobry wieczór — podała mu rękę.
 — Moje uszanowanie — pocałował z rozmachem i szastnął nogą.
 — Ojca niema?
 — Niema, proszę pani... Ale pewno niedługo wróci.
 — A Adela?
 — Adela jeszcze w jatce. Proszę bardzo... Proszę...
 Weszła do pokoju. I tu nic się nie zmieniło, tylko abażur na lampie był nowy.
 Kamionka odsunął krzesło, wytarł je dłonią i podał Magdzie. Pomału odzyskiwał swobodę:
 — Prędzejbym się nagłej śmierci spodziewał... jak pragnę Boga... Taka niespodzianka.
 — Jakże, zdrowi wszyscy? — zapytała.
 — A zdrowi. Dziękuję. Pani też wygląda, można powiedzieć, jak się należy.
 — A jakże się powodzi?...
 Kamionka skrzywił się:
 — Ciężkie są czasy. Ludzie poszczą, nabożniejsze się porobili.