Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/198

 — Jakto? — nie zrozumiała żartu.
 — A no, mniej mięsa konsumują. Kryzys. Opchnie jeden z drugim byle co. Lepsze gatunki wcale nie idą.
 — Tak... To ojciec musi martwić się — westchnęła.
 Przyglądała się Kamionce. Zmienił się bardzo. Co się z tego ładnego chłopca zrobiło. Utył, rozrósł się, oczy mu tłuszczem zapłynęły i ruszał się teraz jakoś niezdarnie.
 Nagle w sąsiednim pokoju rozległ się płacz dziecka.
 — Co to? — zerwała się Magda.
 — Aaa — zaśmiał się — To przychówek. Znaczy się niby moja córeczka.
 — Córeczka? Co pan mówi. Można zobaczyć?
 — Proszę bardzo.
 W dawnym panieńskim pokoiku Magdy stały teraz dwa ogromne jesionowe łóżka, a w nogach zielony wózek dziecinny.
 — Boże! — zawołała Magda, pochylając się nad czerwoną małą twarzyczką, wynurzającą się z białej, obszytej koronkami poduszki.
 — Zofja jej na imię — objaśnił Kamionka.
 — Jakie cudne maleństwo. Ileż ono ma?
 — Ano, za tydzień akurat wypadnie cztery miesiące, jak Adela porodziła.
 Magda przyglądała się dziecku i łzy napływały jej do oczu.
 — Czy poród był lekki? — zapytała.
 — Było tam trochę strachu, ale szczęśliwie się skończyło. Adelka już na czwarty dzień poszła do sklepu.
 — Tak prędko?
 — Trzeba pilnować interesu.