Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/200

Pani to umiała życie sobie urządzić. Co my, proste ludzie.
 W wejściowych drzwiach zgrzytnął klucz.
 — O, jest Adela — powiedział obojętnie i krzyknął: — Adelka, a chodzino! Gościa mamy...
 — Pan Kwiatkowski?... — zawołała zaspanym głosem Adela. — A to dobrze. Tylko buty ze śniegu obtrząsnę.
 — Chodzino, chodź, nie Kwiatkowski.
 Drzwi uchyliły się i Adela w nich skamieniała:
 — Jezus, Marja! — wyszeptała — Magda!
 Rzuciły się sobie w objęcia i obie zaczęły płakać. Od Adeli czuć było mdłym zapachem jatki i pieluszkami. Schudła i postarzała bardzo. Wyglądała tak staro, jak matka, kiedy umierała.
 — Czy ja też tak zbrzydnę po porodzie? — przebiegło przez głowę Magdy.
 Tymczasem Adela zdjęła palto i, usiadłszy tuż przy siostrze, przyglądała się jej z rozczuleniem, zachwytem i z podziwem. Długo nie mogła zdobyć się na żadne pytanie.
 — Jakże ci, Magduś — wykrztusiła wreszcie. — Jesteś szczęśliwa?
 — Owszem — odpowiedziała Magda z bladym uśmiechem.
 — To chwała Bogu, chwała Bogu... Ślicznie wyglądasz, ślicznie.
 — Tak sobie...
 — A widziałaś moją kruszynkę?
 — Widziałam, pan Edmund mi pokazywał, jest rozkoszna.
 Adela pomimo to pobiegła do drugiego pokoju i wró-