Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/214

 — Ależ proszę, kuzynie.
 — Przyjmie kuzynka odemnie pożyczkę?... Doprawdy nie zrobi mi różnicy jakieś powiedzmy kilkanaście tysięcy, a ja już doprawdy patrzeć nie mogę, jak kuzynka zdziera sobie nerwy o takie drobiazgi.
 — Ależ ja nie potrzebuję wcale pieniędzy — zdziwiła się.
 — Myślałem inaczej.
 — Ach, bo kuzyn sądzi, że ja przez skąpstwo tak nudzę Ksawerego?...
 — No, nie przez skąpstwo...
 — Tak kuzyn może myśleć. Zna kuzyn Ksawerego?
 — Sądzę, że tak.
 — Więc wie kuzyn, że dla niego niema, nie istnieje granica, ani rachunek w wydawaniu pieniędzy?... I jeżeli urządzam o byle co piekło, to przeważnie ze względów pedagogicznych.
 Zaśmiał się:
 — Pedagogja dość bolesna.
 — Radykalna.
 — Trzeba kogoś kochać, by tak, na zimno zmuszać siebie do psucia własnych nerwów dla czyjegoś dobra.
 Uwaga była rzucona luźno, ale Magda odpowiedziała wyraźnie:
 — O, tak. Do szaleństwa kocham swego syna.
 Raszewski chciał coś powiedzieć, lecz przygryzł wargi i tylko spojrzał Magdzie w oczy z jakimś dziwnym naciskiem.
 Wiedziała, że ją lubi. Bywały nawet wypadki, kiedy mogła przypuszczać, że podoba mu się. Nigdy jednak nad tem się nie zastanawiała.