Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/218

 — Sama kuzynka widzi, jaki w tem tkwi absurd.
 — O nie. Nie zaprzeczy pan, bo pan ich jeszcze lepiej rozumie, niż ja.
 — Jeżeli nawet!... Czy sądzi kuzynka, że myślę tak, jak oni?
 Spojrzała nań uważnie. Miał wygląd wzruszonego i dlatego nie powiedziała owego „nie wiem“, które już miała na ustach.
 — Czy kuzynka mnie też do nich zalicza?
 — O nie — zaprzeczyła szczerze — Nie byłabym przecie z kuzynem tak szczera, tak niepotrzebnie szczera.
 Ostrożnie i powoli wziął jej rękę i podniósł do ust.
 — Dziękuję — szepnął — Bardzo dziękuję.
 Później siedzieli w milczeniu, oboje zamyśleni. Ona automatycznie szydełkowała, on patrzył gdzieś w przestrzeń. Umieli tak godzinami bez słowa siedzieć obok siebie i Magda zawsze odnosiła dziwne wrażenie, że jej myśli jakoś, w niewytłumaczalny sposób, splatają się z jego myślami, że nie posługując się wyrazami prowadzą w dalszym ciągu rozmowę.
 — Mogłabyś, kochanie, jakoś zabawiać tego biedaka Janka — powiedział jej kiedyś Ksawery — Nudzicie się oboje, jak mops w szufladzie. Ja wiem, że on jest mało interesujący, ale już poświęć się...
 Magda wzruszyła ramionami:
 — Wcale się nie nudzimy. A pozatem, dlaczego nazywasz go biedakiem?
 — No, biedak, bo z jego chorowitością i z tą, za przeproszeniem urodą, nudziarz...
 — Mój Wery — spojrzała nań chłodno. — Bardzo, bardzo żałuję, że nie jesteś do niego podobny.