Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/220

kluczam tego rodzaju wybryki pod jednym dachem. I ostrzegam cię, że tego już nie umiałabym tolerować!
 — Przepraszam cię — skłonił się sztywno. — Nie miałem zamiaru ci zaimponować, ani dotknąć twego wyrafinowanego poczucia taktu, którego skromne wychowanie nie umiało mnie nauczyć.
 Chciał wyjść, lecz go zatrzymała:
 — Coś przez to chciał powiedzieć? — zapytała z roziskrzonym wzrokiem.
 — To, że moi rodzice źle mnie wychowali.
 — Masz rację. Bardzo źle — odpowiedziała już spokojnie — Bo jeżeli pozwalasz sobie wobec słabej i chorej kobiety, wobec kobiety, którą rzekomo kochasz, na tak szydercze aluzje...
 Zmieszał się i zbliżył do łóżka:
 — Ależ Magduś, ja żadnych aluzyj...
 — Znęcaj się, znęcaj się razem ze wszystkimi nademną — mówiła przerywanym głosem — Wytykaj, wyszydzaj moje pochodzenie... To bardzo rycerskie, bardzo szlachetne...
 Rzucił się przed nią na kolana, przepraszał i przysięgał naprzemian, całował jej ręce i nogi, zapewniał, że ani mu w głowie coś podobnego postało, a w chwilę potem, że jest łajdakiem i ostatnim chamem, że wstyd mu samego siebie.
 Rorzewniał się, jak zwykle, łzy, spływając po twarzy, zwilżały uczernione wąsy i farba się rozmazywała, a włosy sterczały zburzone kosmykami na wszystkie strony.
 Potem na pół godziny zasiadał przed lustrem i Magda musiała pomagać mu w doprowadzeniu przedziałka do poprzedniej nieskazitelności.
 Po każdej podobnej scenie manifestacyjnie przez kil-