Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/50

 — Więc, jednak są! O Boże!
 — Chyba panu aż tak bardzo nie zależy na tem?
 — Na czem?
 — Na urodzie, no i na mojem zdaniu...
 — Dla pani chciałbym być piękny — przymrużył oczy. Zmierzyła go wzrokiem i uśmiechnęła się:
 — Jest pan niebrzydki.
 — Dziękuję — ukłonił się szarmancko.
 — Tylko dlaczego pan się tak czesze? Co do mnie obawiałabym się dotknąć pańskich włosów, by nie uszkodzić tej idealnej fryzury.
 — Proszę. Niech pani je zburzy!
 — O nie, straciłby pan przez to conajmniej pół godziny na uczesanie.
 — Mówi to pani takim tonem, jakby dbanie o siebie uważała pani u mężczyzn za coś niepotrzebnego.
 — Ale pan chyba uważa to za najpotrzebniejsze?
 Zmieszał się troszkę:
 — Umie pani mówić impertynencje.
 — Ależ bynajmniej, nie chciałam panu powiedzieć nic przykrego.
 — Czy rzeczywiście wyglądam na... gogusia?
 Oburzyła się szczerze:
 — Skądże! Jest pan chyba odrobinę próżny, i to wszystko.
 — A pani jest najbardziej czarującą osobą, jaką widziałem.
 — Nie wierzę.
 — Słowo daję. I niech pani się nie dziwi, że płacę chlebem za kamień, tak celnie wymierzony do mego ogródka.
 Runickiemu tak doskonale rozmawiało się z Nieczajówną, że zapomniał nawet o pierwotnym celu, o podraż-