Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/52

 — Ja myślę.
 — A pan często chorował?
 — O, nie. Ja nie ulegam morskiej chorobie.
 — A ja, niech pan sobie wyobrazi, ogromnie się jej boję. Swoją drogą chciałabym zobaczyć burzę na morzu czy choćby takie wielkie fale, ale mam stracha.
 — Na wszelki wypadek polecam się w charakterze pielęgniarza — żartował.
 Rozstali się dopiero przed lunch‘em. Przy swoim stole Ksawery zastał już całe towarzystwo, oprócz doktora, który musiał zająć się jakimś chłopcem i jego zwichniętą nogą.
 — Jakże pani spędziła ranek? — zwrócił się do pani Znanieckiej z uprzejmą złośliwością.
 — Dziękuję, bardzo miło i w bardzo inteligentnem towarzystwie — odpowiedziała — bawił mnie pan Flaubert.
 — Czy też lekarz? — Ksawery zrobił ironiczną minę.
 — Nie, drogi panie, pisarz z XIX wieku — odcięła się.
 By zamaskować otrzymany sztych, Ksawery powiedział całkiem dobrodusznie:
 — O tak, to bardzo dobry autor. Tak... Flaubert... Owszem, czytałem....
 — Czy jego „Notre Dame de Paris“, czy „Lettres de mon moulin“? — zapytała niewinnie.
 Ksawery zaczerwienił się, nie tracąc jednak kontenansu, skinął głową:
 — Zdaje się jedno i drugie.
 Generał Przybyś podniósł widelec:
 — Znałem jednego Flobera. Miał trafikę na Grauegasse we Widniu. Tęgi taki z baczkami, panie dobro-