Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/58

 — No, wie pan, ja panu okazywałam? To już... to już...
 — Bezczelność?...
 — I wogóle pan wcale mi się nie podoba.
 Ksawerego ogarnęło rozdrażnienie.
 — W takim razie przepraszam. Pani pozwoli, że ją odprowadzę spowrotem.
 — Dziękuję. Nie chcę.
 — Dlaczego?
 — Popiewsze, nic mnie tam nie ciągnie, a powtóre... powtóre, pan jest niegrzeczny.
 Uchwycił jej rękę i pocałował kilka razy:
 — Proszę wybaczyć. Nawet pani nie przypuszcza, jak bardzo pragnę pani towarzystwa. Myślałem o niem, jak o lekarstwie, jak o ratunku...
 Powiedział to tak złamanym głosem i z tak smutnym wyrazem twarzy, że się zaniepokoiła:
 — Czy panu coś się stało?... Może jakaś przykra wiadomość?...
 — Tak, bardzo przykra — skłamał — otrzymałem depeszę radjową.
 — Ktoś jest chory?... Czy o interesach!...
 — Ach — machnął ręką — nie mówmy już o tem. W każdym razie bardzo jestem pani wdzięczny za życzliwość. Już sama obecność pani dodaje mi otuchy.
 Spojrzała nań jakoś bardzo ciepło, a po chwili powiedziała:
 — Może rzeczywiście pokazać panu te fotografje?...
 — Och, bardzo proszę.
 — Więc pan zaczeka w tym górnym salonie, a ja skoczę do kabiny i przyniosę.
 — Poco? — zaoponował — tam tyle ludzi. Najlepiej chodźmy do pani.