Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/90

co ma być, niejasną, niesprecyzowaną, ale przecież główną rolę powierzał Magdzie.
 Tragarze nieśli walizki w ogromnym tłoku przez długi peron. Ksawery mocno trzymał Magdę pod rękę, by nie zgubić jej w tłumie. W pewnej chwili spotkał jej uśmiechnięte oczy i bez namysłu powiedział:
 — Gdybym spotkał cię dawniej, gdybym dawniej cię poznał, kiedy jeszcze byłem bogaty, prosiłbym, byś zechciała zostać moją żoną.
 I zapytał:
 — Czy zgodziłabyś się?
 — Nie wiem — odpowiedziała poważnie. — Nie wiem, jakbym postąpiła wtedy, ale wiem, że gdybyś teraz wpadł na taki pomysł... nie odmówiłabym napewno.
 — Chyba żartujesz — zaśmiał się.
 — Spróbuj!
 Zatrzymała się i patrzyła mu prosto w oczy.
 — Dziś to byłoby szaleństwem — wzruszył ramionami.
 — Więc zdobądź się na szaleństwo — powiedziała z naciskiem.
 Przepływający niecierpliwą falą tłum potrącał ich i spychał. Oboje jednak nie spostrzegli tego.
 — To nie miałoby żadnego sensu — zawołał prawie z przerażeniem. — Pomyśl sama!
 — Już pomyślałam.
 — Magduś! Ja przecie nie mam prawa. Jaka byłaby nasza przyszłość?!
 — Słowem, nie chcesz mnie?... Powiedz szczerze. Nie będę miała o to żalu do ciebie. Nie chcesz?
 — Ach, nie to... Wiesz, że niczego bardziej nie pragnąłbym. Tylko inna rzecz...