Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/91

 — Wery! — przerwała mu. — Masz rację, jesteś tchórzem, a zresztą... Zresztą, dowidzenia.
 Zawróciła na miejscu i dopędził ją dopiero przy taksówce, Wsiadała właśnie i podawała adres hotelu Mieszczańskiego.
 — Magduś! — usiłował ją zatrzymać.
 Wychyliła się i powiedziała z uśmiechem:
 — Żegnam pana i dziękuję za miłe towarzystwo.
 Zatrzasnęła drzwiczki i taksówka ruszyła.
 Ksawery szybko oprzytomniał. Najmądrzej byłoby pojechać za nią. Niestety, nie miał pieniędzy nawet na tragarza, który ulokował jego rzeczy w następnej taksówce.
 — Nie mam drobnych — zwrócił się Runicki do szofera — Niech pan da tragarzowi dwa złote i do Bristolu.
 W hotelu powitano go jak zawsze z niezmienną radością. Portjer uregulował należność taksówkarza i wśród ukłonów wręczył Runickiemu paczkę listów. Wpakował je bez przeglądania do kieszeni i nie wchodząc na górę, zaraz z budki telefonicznej połączył się z hotelem Mieszczańskim.
 — Tam przed chwilą przyjechała pani Nieczajówna, czy tak?
 — Tak jest — odpowiedziano.
 — Proszę mnie połączyć z jej numerem.
 — W numerach nie mamy telefonów, ale w tej chwili poprosimy na dół. A kto prosi?
 — Runicki.
 Czekał kilka minut, aż w słuchawce odezwał się ten sam głos:
 — Pani Nieczajówna powiedziała, że nie podejdzie i żeby pan nie dzwonił.
 Ksawery odłożył słuchawkę. Gdyby miał pieniądze, pojechałby do niej natychmiast...