Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/100

 — Będziesz wyglądała na scenie jak trup wymoczony w occie!
 — Jak galareta!
 Magda zresztą wiedziała, że one mają rację. Jednak niedawna awantura w domu i strach przed występem tak roztrzęsły jej nerwy, że wciąż była bliska błaczu i nie umiała panować nad sobą, chociaż wiedziała, że naraża się na drwiny koleżanek.
 Znowu przybiegła do garderoby pani Iwona, zatroskana i podniecona:
 — Chodźcie prędzej — zawołała — musimy koniecznie przerobić „Molocha“ przynajmniej dwa razy, by Magdalenka się wprawiła.
 — Poco?! Ona przecież umie — ociągały się.
 — Już i tak nogi nas bolą.
 — Ja — kategorycznie usiadła w kącie Białkówna — ani myślę. Jeżeli zrobią teraz próbę, to nie będę miała sił...
 Nagle na progu stanął reżyser Bończa:
 — Jest ta nowa? — zapytał ostro:
 — Oto ta — wskazała Magdę pani Iwona
 Bończa niedbale obejrzał ją, poklepał po ramieniu i mruknął:
 — Uważaj żebyś się nie wsypała. Masz pietra? Co?
 Nie czekając odpowiedzi zawrócił się i wyszedł.
 — Jak on śmie mówić do mnie na ty! — oburzyła się Magda.
 — Cóż ci to szkodzi — wzruszyła ramionami Brandtmayerka.
 — W teatrze nikt na te rzeczy nie zwraca uwagi — dodała pojednawczo pani Iwona — no, dziewczyki chodźcie.