Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/136

sować, a później wywoływano Kornata jeszcze z dziesięć razy. Girls już nie było na scenie. Gdy na premjerze zostały do końca, Kornat zrobił piekielną awanturę:
 — Po cholerę te sikory sterczą — krzyczał wtedy w garderobie Bończy na cały teatr — zabierajcie je natychmiast, bo to czort wie co!
 Taki był zazdrosny o te swoje zakichane bisy! A przecież i tak, gdy mu rzucano kwiaty, żadna nie wzięła ani listka.
 Właśnie przebierały się w swojej garderobie, zwane kurnikiem, gdy Kornat wracając ze sceny, uchylił drzwi
 — Hallo, hop! Ruda! — krzyknął wesoło — masz za to, żeś się trzymała za guzik!
 I cisnął wprost w Magdę pęk róż i pęk mimozy, poczem wyszedł, nie zamykając drzwi. Ciężkie róże zsunęły się na półkę przed lustrem, zrzucając na ziemię pudło z pudrem i kilka szminek.
 — Ho, ho! — odezwała się Jasia Lubaszkówna.
 — Fiu, fiu — zagwizdała znacząco któraś inna.
 — Cały puder wysypał, bydlę — zirytowała się Białkówna.
 — Książę Walji!
 — Boski Leonek, cholera!
 — Uważaj Magda, on leci na ciebie!
 — Dostąpiłaś wielkiego zaszczytu!
 Magda wzruszyła ramionami:
 — Wcale się nie trzymałam za guzik i wogóle mam jego zaszczyt w nosie.
 — No, no, nie bujaj! — perswazyjnie odezwała się Zysmanówna.
 — Tak? — zaperzyła się Magda. — Tak?... Więc masz, zabierz to sobie! I jego możesz też...
 Rzuciła jej na kolana kwiaty.