Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/140

 Zacięła się, gdyż czuła się mocno dotknięta lekceważącym tonem Kornata.
 — I co? — zapytał.
 — I życzyłabym niejednemu, by był takim dzentelmenem, jak on — wypaliła.
 — To niby ja? — wybuchnął śmiechem.
 — A choćby i pan — spojrzała nań z nienawiścią.
 — Jesteś głupia — odpowiedział spokojnie.
 Mijali właśnie rogatkę. Dodał gazu i auto zaczęło nabierać rozpędu. Powietrze gorącą falą uderzało w twarz, tamując oddech. Było to cudowne. Pomimo to zdecydowała się szybko:
 — Proszę pana, niech pan stanie.
 — Bo co?
 — Ja chcę wysiąść.
 — Zaraz dojedziemy do „Hrabiny”.
 Stanowczo położyła mu rękę na łokciu:
 — Ja proszę zatrzymać.
 — Psiakrew — zaklął — o co ci chodzi?
 — Chcę wysiąść. Może pan obrażać, kogo się panu podoba, ale ja nie zamierzam znosić obelg.
 Podniósł brwi, a jego zacięte usta zacięły się jeszcze bardziej.
 — Jak sobie jaśnie pani życzy — powiedział zimno.
 Nacisnął hamulec i wóz zwolniwszy biegu stanął.
 — Jest pani histeryczką i radzę brać zimne kąpiele — powiedział ze złością.
 — Dziękuję — mocowała się z klamką.
 — I ostrzegam, że stąd do miasta jest coś osiem kilometrów.
 — Nie szkodzi — wyskoczyła — dziękuję za miłą przejażdżkę.