Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/149

natychmiast musi coś zjeść. Odrazu przybrał ton opiekuna i zadecydował:
 — Pójdziemy do mnie. Kolacja jest, a knajpy już tak mnie zmęczyły, że mój system nerwowy nie znosi wieczorem żadnego publicznego lokalu.
 Magda potrząsnęła głową:
 — To ja sama gdziekolwiek wstąpię.
 — Niby dlaczego, dlaczego nie do mnie? — zatrzymał się w miejscu.
 — Bo... bo... czy ja wiem... To niema sensu.
 — Aha! Fumy!
 — Nie fumy, tylko... sprawię panu kłopot. Nie, stanowczo nie.
 — Panno Magdaleno! — powiedział z wyrzutem. — Niechże pani nie będzie zwykłą gąską. Przecież proszę jak kolega, jak przyjaciel!
 — Kiedy... ja doprawdy...
 Zaczęła się wahać. Istotnie o tej godzinie mogłaby wstąpić jedynie do jakiejś nocnej knajpy, gdzie wszystko kosztuje strasznie drogo. A pozatem samej też jakoś niewyraźnie.
 — Chodźmy — nalegał — nie trzeba być taką mieszczką.
 — No dobrze — zgodziła się.
 Wsiedli w taksówkę. Kornat opowiadał o zaletach swego mieszkania: jest ciche, słoneczne, aksamitne.
 Magda słuchała półuchem, rozmyślając na tem, że właściwie mówiąc, nic złego nie robi. Ostatecznie, cóż to wielkiego, że zje u niego kolację. Jest taka głodna. Nigdy w życiu nie była taka głodna. A pozatem on napewno nikomu nie powie, że była u niego. A jeżeliby i powiedział? przecież to żaden wstyd.
 Nie obawiała się, że Kornat zachowa się wobec niej