Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/157

 — Nocowałam u ciotki — cicho i pojednawczo odpowiedziała Magda.
 Lecz Weronika nie dała się ułagodzić:
 — Widzielim już takie, co po różnych ciotkach nocują. A Julcia od rana lata z wywieszonym językiem po mieście. Szuka biedaczki. Takie czasy.
 Uchyliła drzwi do jadalni i dodała:
 — Nie mówiłam panu?... Co?... Znalazła się... Tfu!
 Służąca zawróciła i, rozmyślnie potrącając Magdę swojem wielkiem biodrem, poszła do kuchni.
 Magda zdjęła kapelusz i zbliżyła się do fotelu pana Brandtmayera.
 — Dzieńdobry panu — zaczęła — ja bardzo przepraszam. Ja nocowałam u cioci... Na Lesznie. Przepraszam, że nie zawiadomiłam.
 Jednak twarz pan Brandtmayera nie miała ani śladu wczorajszego uśmiechu.
 — Szkoda, że pani nie zawiadomiła. Niepokoiliśmy się. Panienka w tym wieku powinna pamiętać, że podobne niezjawianie się jej na noc... Ech!...
 Machnął ręką i dodał:
 — Dziwny stał się świat...
 I umilkł. Magda stała, nie wiedząc, co z sobą zrobić. Chciałaby pójść do swego pokoju, lecz bała się spotkać Weronikę.
 — Co ja zrobiłam... Co ja zrobiłam — myślała z rozpaczą. Staruszek opuścił głowę i milczał, nie mając widocznie ochoty na rozmowę.
 — Może panu co przeczytać — zaofiarowała się nieśmiało.
 — Nie, dziękuję pani — westchnął.
 Już zdecydowała się wyjść, gdy przyszła pani