Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/166

 — No więc? Gdzie zamieszkasz.
 Wzruszyła ramionami.
 — Czy ja wiem. Pod mostem.
 — Głupia jesteś... — zamyśliła się Pichelówna — Cóż, do siebie nie poproszę. Mieszkamy w stróżówce. Samabyś nie chciała. Smród, ciasnota.
 — Mnie tam wszystko jedno. Ale pewno twoi rodzice nie zechcą.
 — Niby dlaczego?... Dasz parę złotycch. Starzy na forsę łasi.
 — Bardzo, bardzo jestem ci wdzięczna — ucieszyła się Magda.
 Po chwili były na scenie.
 Z wielkim trudem udało się Magdzie uniknąć rozmowy z Kornatem aż do końca pierwszego przedstawienia. W przerwie jednak dopadł ją, gdy mijała drzwi jego garderoby i wciągnął ją do środka.
 — Dziewczyno, co to znaczy — załamał ręce — ty mnie unikasz!
 — Nie mam przecie czasu — bąknęła.
 — Dlaczegoś zrana uciekła?... Widzisz, jakaś niedobra. A ja tymczasem myślałem tylko o tobie. Patrz.
 Z szufladki wydobył ozdobne pudełeczko i otworzył przed Magdą: wewnątrz była wąska złota bronsoletka z żółtemi kamyczkami.
 — To na pamiątkę — powiedział i chciał nałożyć bransoletkę Magdzie na rękę.
 — Nie, nie — cofnęła się, — bo nie chcę.
 — Dlaczego? — obraził się.
 — Bo... nie chcę.
 — Nie bądźże niemądra. Taki drobiazg, a patrz tu na odwrocie wyryta jest data. Chciałbym, byś ją pamiętała.