Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/172

ną. Wraz z życiem urwie się ta smuga żalu, co ją teraz za krtań ściska...
 — Czego płaczesz? — usłyszała nad sobą zdziwiony głos Pichelówny i mocniej przywarła do poduszki.
 — Nie płaczę — odpowiedziała cicho.
 — No, nie bądź że warjatką. Gadaj!
 — Tak sobie. Smutno mi się zrobiło.
 Spróbowała uśmiechnąć się, lecz Misia powiedziała surowo:
 — Wstawaj. Muszę łóżko posłać. I śniadanie zjedz. Tylko szybko
 Odwróciła się i odeszła, a Magda zerwała się z pościeli.
 — Boże mój, Bożyczku — stęknęła staruszka do siebie i mocniej zachybotała kołyską.
 Magda ubierała się prędko. Pomimo to z dołu przynaglał ją jeszcze głos Misi:
 — Kawa ci stygnie!
 — Już idę.
 Na stole, z którego w rogu odsunięto serwetę, stał kubek kawy i leżały dwie pajdy chleba cienko nasmarowane masłem.
 — Jedz — rzuciła Misia i poszła słać łóżko.
 Przy płycie krzątała się tęga kobieta o gniewnej twarzy, pani Pichelowa. Magda nieśmiało podeszła i niezdarnie wybąkała, że przeprasza za kłopot.
 — Kłopotu żadnego — obojętnie odpowiedziała kobieta — niech pani je.
 Zaległo milczenie. Tylko wilgotny węgiel trzaskał pod płytą, a zgóry dolatywało energiczne wyklepywanie poduszek. Kawa była mdła i za słodka, a masło trochę nie-