Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/173

świeże. Magda jadła, chociaż wcle nie była głodna. Bała się, by nie podejrzewano jej o grymasy.
 — A rodzice pani gdzie mieszkają? — odezwała się niespodziewanie dozorcowa.
 — Na Dobrej — po chwili wahania odpowiedziała Magda — tylko ojciec. Matka nie żyje.
 — W Warszawie — twierdząco zauważyła dozorcowa.
 — Tak, proszę pani.
 — Miśku! Idziesz? — krzyknęła dozorcowa.
 — Już.
 Po chwili stóżówka opustoszała. Misia wyszła z matką, rzuciwszy na odchodnem Magdzie, że za godzinę — dwie wróci. Magda, zebrawszy okruszyny, umywszy kubek i łyżeczkę, sama zabrała się do mycia, bojąc się tylko, by kto nie nadszedł. Później, nie wiedząc, co ma z sobą robić, weszła na górę.
 — A nie głodna panienka? — zapytała ją staruszka z nad kołyski.
 — Broń Boże, proszę pani. O, jakie śliczne maleństwo — dodała nieszczerze, nachylając się nad kołyską.
 Dziecko mogło mieć trzy lub cztery miesiące. Było blade i jakby obrzękłe. Rzadkie jasne włosy tłusto zwijały się kosmykami na wydętej czaszce.
 — To wnuczka, czy wnuczek pani? — zagadnęła uprzejmie.
 — Ho, ho!... wesoło zakrzyknęła staruszka — żeby wnuczek! Prawnuczek. Feliksa syn. Prawnuczek najdroższy. Sierotka moja maleńka.
 — Jakto, sierotka?
 — Ano, bez matki. Matka przy porodzie umarła. Bie-