Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/192

 — Ach! Zatem przyszłą gwiazdą — z kurtuazją skłonił się dyrektor Stęposz, a prezes Godziński dodał:
 — W każdym razie najpiękniejszą z tego zespołu.
 Inżynier był zły i milczał już do końca. Natomiast reszta towarzystwa po chwilowej konsternacji zaczęła bawić się coraz lepiej.
 Gdy wybiła siódma i Magda wstała, oświadczając ze szczerym smutkiem, że już musi iść do teatru, wszyscy panowie jeden przez drugiego zaczęli ją prosić, by nie zapomniała o nich. Codziennie są tu od szóstej i będą zachwyceni jeżeli ona zechce uświetnić ich nudne zebrania.
 — A owszem — odpowiedziała wesoło — z przyjemnością, bo i mnie jest bardzo miło z panami.
 — A Janek nie będzie zazdrosny? — przymrużył oko prezes w stronę swego siostrzeńca.
 — No, nie miałby powodu — zaśmiał się jubiler Reszke.
 — Ani prawa! — z naciskiem, chociaż wesoło dodała Magda.
 — Więc czekamy!
 — Trzymamy za słowo!
 — Dotrzymam, dowidzenia!
 Przepychali się wraz z Piotrowskim między gęsto obsadzonemi już stolikami.
 Gdy znaleźli się na ulicy, Piotrowski odezwał się oficjalnym tonem:
 — Czy pozwoli pani odwieźć się taksówką?
 — Czego się pan złości?
 — Wydaje się pani. Więc?
 — Jest pan zabawny — wzruszyła ramionami — najpierw wstydzi się pan mnie wobec swego wuja i je-