Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/193

go przyjaciół, a później jeszcze obraża się. I o co?
 — Myli się pani — zaczął lodowato, lecz przerwała mu:
 — Albo będzie pan mówił po ludzku, albo pójdę sama.
 — Mówię chyba grzecznie?
 — Za zimno jak na dzisiejszy i tak zimny wieczór. Brrr — wstrząsnęła się — jesień.
 — Więc pojedziemy taksówką?
 — Nie. Pan jest tak chłodny, że w taksówce jeszcze bardziej zmarznę. Idziemy pieszo.
 Milczeli przez chwilę. Wreszcie Piotrowski zaczął wzruszonym głosem:
 — Trudno ode mnie żądać, żebym był słodki jak cukierek. Jest pani ze mną i wystarcza, by do stolika przysiadło się paru starych kawalerów, a już pani rozpływa się i na mnie nie raczy wogóle zwracać uwagi.
 — Co też pan opowiada! — oburzyła się.
 Stał się czupurny jakiś i przemawiał tak, jakby była conajmniej jego żoną:
 — Nie powinna pani była — oświadczył wreszcie z naganą w głosie — nie wolno pani było obiecywać im, że pani przyjdzie.
 — Niby dlaczego?
 — Bo to, bo... to wygląda na... polowanie na kieszeń tych obrzydliwych pierników.
 — Ach, tak?... — zatrzymała się. — No, to żegnam pana!...
 — Ależ panno Magdalenko!
 — Żegnam. Nie chcę pana narażać na towarzystwo ulicznej dziewczyny, polującej na cudze kieszenie.