Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/197

bodnie — najlepszą dla posłańca, bo najmniej miejsca zajmuje, i dla adresata, bo otrzymuje to, czego najbardziej chce.
 — Cóż to może być? — zaciekawiła się.
 — Forsa!
 — O! — zdziwiła się — czy dużo?
 — Czy dużo?
 Właśnie namyślał się ile jej dać i dla zyskania na czasie, powiedział:
 — A proszę zgadnąć!
 — Pojęcia nie mam
 — Trzysta złotych.
 — Aż tyle? Eee! I nic pan nie mówi odrazu. Boże drogi, jaka ta Adela poczciwa! Skąd ona tyle pieniędzy wzięła?
 Biesiadowski pod obrusem odliczył papierki i zaśmiał się:
 — Twierdziła, że z oszczędności.
 — Kochana Adela.
 Magda rzeczywiście była rozczulona. Nigdy nie wątpiła o pamięci siostry, ale żeby aż tyle!
 Biesiadowski był rad z siebie. Wiedział, że nie przyjęłaby od niego i swój pomysł podstawienia Adeli musiał uznać za genjalny. Zepsuła mu się jednak mina, gdy Magda oświadczyła:
 — No, wobec tego, że jestem taka bogata, zapraszam pana teraz do „Adrji“. Ja funduję.
 — Żartuje pani. Ja nie chodzę po nocnych lokalach.
 — To pan pójdzie.
 — Ale późno już. Po drugiej.
 — Więc raz jeden pan nie wyśpi się — upierała się.