Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/214

 Nieznacznie, bardzo ostrożnie, gdyż bała się, że taki stary wyga łatwo się na tem pozna i jeszcze ją wyśmieje. Wzięła się też na inny jeszcze sposób: zachwycała się jego talentem, jego konferansjerkami, lecz to go nie brało.
 Wzruszał tylko ramionami i mówił:
 — Daj spokój.
 Był zanadto przeświadczony o swojej wielkości i dlatego udawał skromnego. Uważał widocznie Magdę za nieuprawnioną nawet do robienia mu komplementów.
 I nagle, całkiem dla Magdy niespodziewanie, stało się to jednego ranka. Gdy przyszła, leżał jeszcze w łóżku. Witając się, przytrzymał jej rękę.
 — Usiądź — powiedział.
 W jego zaspanych jeszcze oczach dostrzegła dziwny błysk.
 — Zgniotę panu tę piękną kołdrę — powiedziała bez sensu.
 — Więc wejdź pod kołdrę — nie puszczał jej ręki.
 — Pan żartuje — bąknęła.
 — No co!? — prawie krzyknął. — Księżniczkę z bajki udajesz?
 — Nie... tylko...
 — Więc rozbieraj się.
 Owinął się w kołdrę i odwrócił do ściany.
 Magda przez chwilę stała nieruchomo, nie wiedząc, co z sobą zrobić. Chciało się jej uciec i zapłakać, i oburzyć się, ale przecie sama do tego dążyła...
 — Niech tam — zdecydowała się w myśli.
 Zaczęła szybko rozbierać się. Na szczęście miała na sobie świeżo ubraną kombinezkę. Od szeregu dni sama prała swoje dwie najładniejsze kombinezki i narażała się