Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/215

na złośliwe docinki służących w pensjonacie, prasując je w kuchni.
 — No już? — zapytał, aż drgnęła.
 Szybko ściągnęła sukienkę.
 A w dwie godziny później, gdy zmęczona i z podkrążonemi oczyma śpiewała swoją piosenkę, wówczas to poraz pierwszy Kamil powiedział, że dobrze.
 Tuliła go i całowała z wdzięczności za te słowa, i za wszystko.
 — Taki zabieg kosmetyczny dobrze ci robi — uśmiechnął się.
 Nie przyznała mu się, że właściwie to on był jej pierwszym mężczyzną. Wstydziła się tego. A pozatem, mógł jej nie uwierzyć. Zresztą, wcale nie interesował się tą sprawą. Zapytał tylko od niechcenia:
 — A cóż tam z Kornatem?
 — Nienawidziłam go zawsze i zawsze nim się brzydziłam.
 — A jednak byłaś jego kochanką. Żyłaś z nim — ziewnął Bończa.
 — To nieprawda! — zerwała się. — To kłamstwo.
 — No, zgoda, zgoda — machnął ręką — co to mnie obchodzi.
 Chciała mu powiedzieć, że to źle, że powinno go obchodzić, że tylko jego kocha, że on jest jej pierwszą i jedyną miłością, ale na myśl przychodziły tylko takie słowa, które znała z piosenek Złotej Maski. Aż dziwne było, że wszystko, co myślała o miłości, było już wyświechtane temi i innemi piosenkami, banalne i rymowane.
 A jednak kochała Kamila. Nie ulegało to dla niej wątpliwości. Zawsze wyobrażała sobie miłość nieco inaczej,