Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/218

 — Nie odmawiaj im tego— uśmiechał się Bończa, wysłuchując sprawozdania Magdy — taki piernik musi chociażby udawać przed swoim personelem, że ma piękną i młodą przyjaciółkę.
 — A ty nie jesteś zazdrosny? — pytała.
 — Ja? O co?
 — No, o mnie.
 — Ach, przecie sama mówisz, że mnie nie zdradzasz.
 — A jeżeli ja kłamię — upierała się.
 — Nie kłamiesz.
 — Sam mówiłeś, Kam, że najuczciwsza kobieta kłamie, nawet bez potrzeby, poprostu, żeby na wszelki wypadek mieć wprawę.
 — Ale ty nie jesteś jeszcze kobietą — odpowiadał spokojnie.
 — Tylko czem?
 — Jesteś gęsią.
 I tak zbywał ją żartami. Oczywiście nie był zazdrosny. Nie był też zazdrosny o Biesiadowskiego, który co kilka dni przychodził po dawnemu pod teatr. Wiedział, że o takich niema co być zazdrosnym. Magda zaś nie znała nikogo, ktoby mógł wzbudzić zazdrość u Bończy. Dlatego potrochu żałowała wyjazdu inżyniera Piotrowskiego.
 Piotrowski siedział w Sosnowcu i zasypywał Magdę listami, które stawały się z dnia na dzień coraz płomienniejsze.
 Gdy jednak pokazała je Bończy, popierwsze nie chciał ich czytać, mówiąc, że szkoda czasu, gdy zaś przejrzał kilka, rzekł:
 — Nudzi się sztrabanclowi na prowincji. Nie zawracaj sobie głowy.