Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/228

ną tu i bardzo efektowną pauzę, w końcu sali rozległ się niepohamowany, wybuchowy śmiech Kornata.
 Orkiestra zatrzymała się, a tymczasem Kornat, dusząc się od śmiechu, zaczął wykrzykiwać:
 — Nie! Dajcie spokój! Tego jeszcze nie było! To wam skradną do Casino de Paris!...
 — Przestań Leon! — jeszcze spokojnie zawołał Bończa.
 Lecz Cykowski już był na nogach, już skakał i czerwony jak burak wymachiwał rękami.
 — Co jest do cholery! Niby to ci się nie podoba?!
 Wówczas Kornat zbliżył się do nich, i nie przestając śmiać się, wystawił palce w kierunku Magdy oniemiałej na scenie:
 — Toż to prawdziwy Grajdołek, jak Boga kocham!
 — Dlaczego, do cholery? — już zaniepokojony i niepewny swego zdania wrzasnął Cykowski.
 — Bo do cholery kryminał! — wyszczerzył się nań Kornat. — Ona rusza się, jak krowa! Rozumiesz! A wyje, jak pies do księżyca!
 — Uspokójcie się, no proszę, uspokójcie się! — zadreptał między nimi Michałek, łapiąc to Bończę, to Kornata, to Cykowskiego za klapy marynarek.
 — Całą rewję zarżniecie! — opędzał się od Michałka Kornat.
 — Co jest? Dlaczego? — podbiegł jeden ze wspólników.
 — A ja ci mówię, odejdź! — syknął Bończa.
 Kornat zmierzył go pogardliwym wzrokiem:
 — Licz się ze słowami!
 — Panowie — płaczliwie wołał Michałek.
 Na scenie wszyscy, kto żyw był za kulisami, skupili