Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/229

się przy rampie. Na dole powstał nieopisany gwar i nagle zakotłowało się.
 Nad głowami mignął jasnoszary rękaw Bończy i jego pięść wymierzyła silny cios w sam środek szerokiej twarzy Kornata.
 Ten krzyknął przeraźliwie i ciężko zwalił się między fotele pierwszego i drugiego rzędu.
 Bończa, blady, z ponurym blaskiem w oczach, odwrócił się do rampy i ryknął, aż stojący obok Cykowski zatoczył się:
 — Na miejsca, psiakrew!!! Próba!!...
 Zatupotały nogi po deskach i wszyscy ustawili się do próby.
 — Czapski, jazda! — już spokojnie kiwnął Bończa kapelmistrzowi. — Uwaga!
 Pałeczka dyrygenta zawisła na sekundę w powietrzu i zakreśliła łuk. Orkiestra zaczęła grać. Dwanaście Iwonek w rytmicznym falistym ruchu otoczyło muszlę i rozbrzmiał znowu drżący głos Królowej Pereł:
 „W moim pałacu z korali“
 „Wśród opałowych mgieł...“
 Z wysokości konchy widziała Magda Kornata, wydobywanego spośród foteli. Twarz miał całą we krwi i rozwichrzone włosy.
 Wieczorem przed kurtyną, Bończa uśmiechnięty, mówił swoim ciepłym, aksamitnym głosem:
 „...ten drobny wypadeczek samochodowy, który spotkał naszego kochanego kolegę i uniemożliwił mu dziś występ, nie powinien nas jednak pogrążać w smutku. Świetny nasz gwiazdor miał tylko zlekka rozciętą wargę. Co za rozpacz na kilka dni dla wielu pięknych ust, któreby chciały pocieszyć Leona Kornata“...
 Po kilku dniach Kornat wznowił swe występy i na-