Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/242

 — Tak, proszę pani.
 U dołu była biała kartka z lakonicznym napisem:
 „Hołd i podziw dla Królowej Pereł. — Ksawery Runicki“.
 Kartka była przypięta do łodyg złotą szpilką z ogromną perłą, szpilką od krawata.
 Magda szybko obejrzała się: towarzystwo od dużego stołu właśnie zabierało się do odejścia. Panie nakładały futra. Ostatni wychodził ów przystojny mężczyzna: nie miał już szpilki w krawacie.
 Nawet nie obejrzał się na nią. Wysoki, zgrabny, barczysty, doskonale zbudowany, przesuwał się między stolikami aż znikł w przejściu do hallu.
 — No! Sukces! Winszuję ci! — piszczała Sonia — Co za róże!
 Bończa trzymał w ręku kartkę.
 — Runicki, Ksawery Runicki... Zaraz, zaraz — przypominał sobie — to zdaje się jakiś ziemanin.
 Dyrektor sali nachylił się troskliwie nad stolikiem:
 — O tak. To wielki pan. Nasz stały gość. Ma olbrzymi majątek w powiecie Grójeckim... Stale zatrzymuje się w Bristolu.
 Cykowski przez szkło powiększające, które wydobył z kamizelki, uważnie przyglądał się perle.
 — Na moje oko — odezwał się wreszcie, bębniąc palcami po stole — na moje oko, wart ten, kawałek jest... conajmniej tysiąc złotych.
 — Co ty mówisz! — prawie z gniewem zawołała Hańska.
 — Murowane.
 — To trzeba mu odesłać — zaniepokoiła się Magda