Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/245

 Adela zarumieniła się:
 — A no, zaręczyliśmy się. Zeszłej niedzieli.
 I dalejże opowiadać o sobie, jacy to z Edkiem będą szczęśliwi, jak się kochają, jak sobie życie ułożą.
 Magda słuchała tego z jakiemś zdumieniem, niezrozumiałem dla siebie samej.
 — Więc są ludzie — myślała — dla których szczęście to praca w jatce i mieszkanie na czwartaku?...
 Dostrzegła też w sposobie bycia Adeli coś jakby współczucie. Podziw ale i współczucie. Czyżby ta głupia nie widziała różnicy w losach własnym i siostry?... — Czyżby uważała swój za lepszy?
 — A ojciec?... — zagadnęła Magda po dłuższem milczeniu.
 — Ojciec, a dziękuję, zdrów.
 — Chwała Bogu.
 Pomilczała i spytała znowu:
 — A czytał w gazetach
 — Pewnie czytał.
 — I cóż mówił?
 Adela poprawiła się na krześle:
 — To nie znasz ojca?... — wzruszyła ramionami.
 — Klął?
 — Gdzież tam. Słowa nie powiedział.
 — Tak... — zamyśliła się Magda.
 Nagle Adela rzuciła się jej na szyję:
 — Nie bądź zawzięta, pogódź się z ojcem! Siostruniu moja. Pogódź się.
 Zaskoczona i przestraszona Magda zaczęła się bronić.
 — Jakże ja się pogodzę?
 — Pójdź, przeproś go, zobaczysz, że przebaczy.
 Magda uczuła w sercu mocne ukłócie.